Waarschuwing: bestudeer deze regels stuk voor stuk. Dit boek beschouwen als een lopend verhaal is een vergissing. Meer dan een paar regels tegelijk bestuderen is beslist af te raden.

 

a) Wees een ster.
b) Bezoek mensen.
c) Accepteer bezoekers.
d) Werk altijd op afspraken.
e) Reserveer altijd een dag voor het ontmoeten van nieuwe mensen.
f) Accepteer mensen als ze met je mee willen doen.
g) Koester geen verwachtingen.
h) Als je van mensen af wilt komen: neem verder geen initiatief een aanvaard de gevolgen.
i) Probeer kopen en verkopen, lenen en uitlenen te vermijden.
j) Geef weg zonder er iets voor terug te verwachten.
k) Zeg altijd waar de grens ligt.
l) Pas op voor het accepteren van onderwerping, verraad, leugens of vals spel.
m) In geval iemand je lastig valt, verzoek de autoriteiten om de nodige akties.
n) Retourneer ongewenste artikelen, geleende goederen of betaal de schade.
o) Spreek naar het begrip van de ander.
p)Wees geïnteresseerd.
q) Help.
r) Begeleid en stuur indien daartoe de permissie is gegeven.
s) Respekteer en waardeer.
t) Vermijd het om met vrienden over politiek en religie te praten.
u) Vergeet nooit je familie.
v) Wees eerlijk en waarheidlievend.
w) Accepteer een spel, wees sportief.
x) Bespreek de moeilijkheden.
y) Vermijd vrije sex, intoxicatie, financiële speculatie en het gebruik van dieren.
z) Aanvaard giften in wederkeer.

 

 

 

           a) Wees een ster.

Er zijn verschillende manieren om met mensen om te gaan. Men kan er voor kiezen bij een groep te horen, Men kan er ook voor kiezen zo onafhankelijk te zijn als een ster. Natuurlijk is beide belangrijk. Niemand staat alleen. Er zijn altijd ouders, steden, naties, rassen, geslachten,en alle soorten van overtuigingen. Men behoort op deze manier tot vele groepen. Niettemin is de ziel de enige duurzame autoriteit. Alles wordt bestuurd vanuit de ziel en iedereen moet verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen handelingen, tot welke groep men ook behoort. Iedere groep heeft een identiteit, een ego, een materiële opzet en een strategie om zorg te dragen voor het belang van die materie. Dit ego staat niet noodzakelijk in dienst van de ziel. Er kan veel lippendienst zijn aan God en de ziel, de partij of de wetenschap, terwijl in werkelijkheid iedereen zich kan verschuilen achter de rug van een ander zonder dat iemand echt de verantwoordelijkheid neemt. Systemen prediken hun eigen belang en de mensen kunnen het pikken of vertikken. Als eenmaal het ego is gefixeerd is de ziel der persoonlijke verantwoordelijkheid geneigd te sterven. Eens zei de Heer dit, toen zei de leider dat, en zus en zo hangen de wetten van het wetenschappelijk denkmodel samen. Daarom drukt de ziel zich uit door voortdurende hervorming. Zoals iedereen weet, heeft men van alle soorten nodig om de mens echt te krijgen. Hiervan en van de volkswijsheid dat men overal van kan leren en dat uiteindelijk iedereen verantwoordelijkheid moet nemen tot wat voor groep men ook behoort, kan worden geconcludeerd dat een volwassen persoon een ster moet zijn: een brandpunt van ervaring met een constellatie van voorkeur die op zich zelf staat in zijn eigen natuurlijke verhouden tot alles en iedereen er omheen. Een ster-relatie betekent niet behoren tot specifiek deze of gene groep, maar dat het individu de verantwoordelijkheid heeft geaccepteerd en niet refereert aan een andere autoriteit dan de autoriteit van zijn eigen ziel. In hoeverre alle zielen uiteindelijk dezelfde Super-ziel zijn of niet is een theologisch debat. Zeker is dat met zich verhouden tot andere mensen een bewustzijn van hervorming nodig is en de realisatie dat het zelf herinnerd niet hetzelfde is als het materiële zelf dat aan het herinneren is. 

 

           b) Bezoek mensen.

Vaak wordt het belang van de ziel een oefening in zelfzucht. Men wil niet worden afgeleid, verleid, misleid en men concentreert zich op zijn eigen zaken. Zelfzucht heeft zijn openheid verloren: het associëert niet vrijelijk, noch merkt het de behoeften van anderen op. En de behoeften van anderen niet kennend, hoe kan men de ander dan van dienst zijn in het belang van de ziel? De hele zin van het leven gaat verloren zonder het begrip dienstbaarheid. Men heeft zijn medemens te dienen, de samenleving met de overweging van God. Men moet op de eerste plaats het belang van de ziel dienen en zich niet verliezen in tegengestelde handelingen. Het is geen blinde dienstbaarheid maar bewuste dienstbaarheid. Het is, naar de ziel, niet het materiële voordeel maar het profijt van juiste associatie dat voorop gaat. Om juiste associatie te bereiken moet men bezoeken: dan heeft men een vrije keuze en dan kan verantwoordelijkheid worden genomen. Mensen willen elkaar van dienst zijn en als ze niet méér voor hun diensten vragen dan ze nodig hebben om hun dienstbaarheid op peil te houden, kan men vrijelijk hun dienst aannemen en opzoeken naar eigen keuze. Natuurlijk is er een uitwisseling van goederen, diensten en geld. Maar met een ieder geïnteresseerd in dienstbaarheid op de eerste plaats kan het materiële probleem worden opgelost. Om in staat te zijn iemand te bezoeken moet men zichzelf welkom weten. Normaal gesproken, met een juiste formulering van uitwisseling vormt dit geen probleem. Een winkel bezoeken en iets kopen is nogal eenvoudig. In de persoonlijk sfeer ligt dit gecompliceerder. Voor welke persoon dan ook gaande kan een probleem zijn vanwege het materiële ego welke de bron is van angst. Iedere ziel geïdentificeerd met het lichaam ervaart angst aangezien alle materie onderworpen is aan de tijd en om die reden van vorm moet veranderen. Iedere gehechtheid aan welke persoon ook zal deze realisatie van angst tot gevolg hebben. Met mensen die dienst leveren in het belang van de ziel is dit minder het geval als met mensen die het lagere belang van enkel het fysiek lichaam dienen. Maar niettemin, zo gauw de naam van de persoon valt, beginnen de konflikten van het ego. Zo gauw het belang van een materiëel lichaam erbij betrokken is wordt men verlaagd tot de motieven van de zintuigen en de frustraties en angsten der vereenzelviging. Een gebruikelijke truuk deze effecten te verminderen is bij de dag en spontaan te leven en niet naar de verwachtingen jegens wie in het bijzonder dan ook. 

 

           c) Accepteer bezoekers.

Als men bezoekers moet accepteren, beginnen de moeilijkheden: men moet de ziel dienen ten einde te ontsnappen aan de angsten van het ego. Mensen aanvaardend die op bezoek komen kan men alleen maar ja of nee zeggen en de datum en tijd bepalen. Er is geen sprake van een vrije keuze: de vrijheid is verloren met het zoeken van je lichaam en verblijfplaats: men kan ontsnappen door zich achter een kruisbeeld te verbergen of een andere beeld van God, maar dat zal de geest fixeren op de (niet-vitale) immobiliteit van het beeld. Men kan trachten de mensen af te leiden naar een andere minder persoonlijke plaats, maar dan, afhankelijk van andere eigenaars, heeft men minder kontrole over de situatie, terwijl je niettemin verantwoordelijk wordt gehouden. Men kan een spreker uitnodigen of een artiest van één of andere soort, maar dat zal niet aan de vraag naar jouw persoon beantwoorden. Dus, als mensen eenmaal achter je lichaam aan zitten, zit er weinig anders op dan de ziel te dienen, de mensen van dienst te zijn en verantwoordelijkheid te nemen voor de materiële opzet in ontkenning van ieder profijtbeginsel.

Voor de ziel moet men zich schikken naar het volkomen geheel waarvoor een keuze nodig is wat betreft de structuur van een gewetensvolle regeling van de tijd. Dit moet dynamisch zijn met de grootst mogelijke diversiteit. Een programma is nodig om de gasten te bedienen met voedsel, onderdak en een vertoning voor de goede heugenis. De vertoning is bij voorkeur kleurrijk, met muziek en spraak in dienst van de orde van de ziel: men moet goede herinneringen opbouwen en niet worden vervloekt door de gasten. Zoals hiervoor gesteld, er zou geen fixatie op enig iemand in het bijzonder moeten zijn maar een voorkeur voor een vrije associatie. De behoefte aan vrijheid en persoonlijke spontaniteit beperkt de vertoning. Hoe meer er van hetzelfde is, des te minder waarschijnlijk de aandacht zal zijn. men gaat naar het theater omdat een andere film wordt vertoond. Men gaat naar de kerk omdat er een andere preek wordt gehouden. Men bezoekt vrienden omdat een andere conversatie en/of een ander feest gewenst is. Men gaat naar de kroeg om met een andere groep mensen te zijn. Als de mensen voor de ziel komen en niet voor je ego moet je een (dienaar van) God zijn. Aangezien dat nooit helemaal mogelijk is, zal bezoekers ontvangen altijd een soort slavernij zijn: altijd moet je ze dienen, beleefd zijn, bescheiden en voorkomend, terwijl er altijd iets verkeerd kan gaan waar jij dan de schuld van krijgt. Niettemin zal de illusie van verzorgd te worden door de bezoekers en de inspiratie van de mensen die tot een vertoning aanspoort, met het voordeel van de twijfel (...). en de mogelijke offers door hun gebracht, tesamen afdoende de geleden schade compenseren. Een gebruikelijke oplossing voor het probleem van het angstige ego en de lijdende ziel is de ziel en het ego als hetzelfde te zien. De dualiteit is beëindigd en dus het (mentale) konflikt: alleen de onrede van de plankenkoorts blijft over. Natuurlijk is dit alleen maar een kneepje van het vak. De dubbelhartigheid van het voorwenden van de ziel met het ego zal geen stand houden. In feite is het de oplossing om het aandacht vragen op te geven en, deze regel terug brengend tot het onpersoonlijke, zelf moedwillig ontsnappen aan mensen die achter je lichaam aanzitten. Naar de uiteindelijke orde van de bevrijding kan niemand worden vervolgd. 

 

           d) Werk altijd op afspraken.

Er zijn drie soorten van werk: materiëel werk, ongewenst werk en werk voor de ziel. Dezen worden normaal werk , misdaad en liefdadigheid genoemd. (afb.) Maar de zaken zijn niet zo eenvoudig verdeeld. Voor de ziel werkt men ook met een materiële uitkomst. Voor de ziel is het werk ook niet altijd gewenst. Noch is ongewenste arbeid zonder materiële motieven of zonder een ziel. Belangrijk is niet de ziel te verzaken op de eerste plaats en ten tweede te werken in overeenstemming met bij voorkeur de wetten van het land in het algemeen en op afspraken met mensen in het bijzonder. Het belang van enkel het ego bevorderend, wordt werk een last, een stoornis voor anderen, een konflikt van motief en identiteit. Het belang van enkel de ziel bevorderend strandt men vaak op theologische debatten en het ego van de bevrijding: traditie. Op geen enkele manier kan het geheel van de samenleving worden onderworpen terwille van deze of gene religie, Godheid of systeem. De enige reële manier is een keuzevrijheid te ontwikkelen, regelend welke alternatieven in overeenstemming zijn met de wet en welke crimineel. Alleen het gelijktijdig naast elkaar bestaan van verschillende systemen maakt een gezonde samenleving. Daarom zou de overeenkomst van de wet altijd op de eerste plaats moeten staan, er in het parlement voor amenderend om de tijd te dienen. Ten tweede om te ontsnappen aan egoïsme en zijn waanzin, relaterend aan anderen, werkend of niet naar welke definitie van arbeid dan ook, zou het belang van de ziel moeten prevaleren. In een welvaartsstaat betekent ziel het dierlijke principe van het overleven van de sterkste los te laten. De basis van de sociale zekerheid is er in het belang van iedereen. Geen weelde is gelukkig zonder de wettelijke regeling van het belonen van fundamentele aanpassing. Zonder dit is het spel van de samenleving een dwangneurose elkaar hatend voor de winst levend in angst. Ziel betekent ook onafhankelijkheid en emancipatie. Dit zou niet moeten worden verward met het individualisme van ego-verlangens: bezitsdrang en valse trots. In plaats daarvan heeft de persoonlijke openheid de overhand daar de ziel geweten ontwikkelt jegens iedereen. Naar een meer wetenschappelijk begrip van de ziel ligt de nadruk van zijn belang meer op opvoeding dan op religie of politiek alleen. Religie en politiek vinden hun plaats binnen de opvoeding, waarbij het het het belang van de educatie is vrij beschikbaar voor iedereen te zijn zonder winstmotieven. Het laatstgenoemde is het ideaal van een informatiecultuur: alle informatie is netjes geprogrammeerd en beschikbaar voor de gewone man in ieder huis als een belang van de staat. Het kopen en verkopen van informatie of het beperken ervan binnen één school alleen maakt valse elites en eilanden die alle werkelijke sociale vooruitgang blokkeren. Kennis is eigendom van het gewone volk. Het volledige van de culturele fixatie te digitaliseren en het beschikbaar te hebben in een centrale computer (netwerk) schijnt de enige oplossing te zijn voor het probleem van het bereiken van een vrije keuze, bewustzijn, vooruitgang en ziel. Zoals iedereen weet, is het enige ware geluk dat geluk wat aan de ziel wordt ontleend. 

 

           e) Reserveer altijd een dag voor het ontmoeten van nieuwe mensen.

Afhankelijke mensen zijn verslaafd door hun zwakheid en sympathie: ze zijn gehecht geraakt vanwege hun ongeregelde levens en de daaruit resulterende begeerten. Men gaat uit, om wat afleiding te hebben, maar niet om nieuwe mensen te ontmoeten. Men beperkt zich tot één persoon of enkele personen alleen onfris zijnde in de psychologie lijdend aan vooroordelen, doofheid en lafheid, vrezend en projecterend in een negatieve begoochelde geestestoestand. Dit is de niet-bevrijde staat van mensen getraumatiseerd door uniform en identiteitskonflikt een formeel begrip van bevrijding missend. Het formele concept van bevrijding komt met de dienst aan de wetenschappelijke notie van kosmische orde: vrede door de dynamiek van de coëxistentie. Naar de tijd is het geen probleem een duidelijk beeld te krijgen, naar het ruimere begrip van de cultuur en de natuur maakte het altijd indruk als een chaos, een doolhof om voor de rest van je leven in rond te waren. Daarom is de ziel gegrondvest op een helder begrip van de dynamiek en diversiteit van de tijd die de orde vormt in de chaos. De chaos kan niet ongedaan of ontkend worden: men is vrij wat dan ook te zijn (afb.). Een vernieuwing van de wereldorde kan zich niet ten gunste van deze of gene religie of politiek systeem van staatsbestuur vestigen. Een nieuwe wereldorde is eenvoudigweg het herkennen van het onpersoonlijke van God in de orde van tijd. Dit kosmisch bewustzijn zal de mensen onafhankelijk en in veel opzichten vrij maken van psychologische instabiliteit. Het persoonlijke belang, emotioneel, politiek of religieus, zal niet zo'n dwangmatige last zijn met de oppositie van een keurig georganiseerd begrip van de tijd die de ziel bij zijn natuurlijke grond houdt. Met deze bevrijding van alle persoonlijke belang is de mensheid in staat een dag vrij te maken om open te staan voor het ontmoeten van mensen die je nog niet kent, aldus de paranoïdie en vrees overwinnend van het ongereguleerde. 

 

           f) Accepteer mensen als ze met je mee willen doen.

Een neurotische persoon, is niet zo zeker van zichzelf noch van de samenleving waar hij deel van uitmaakt. In feite is zijn basis-emotie schaamte en zijn basis-respons die van de afwijzing. De neuroticus wil alleen maar er van af wezen, altijd zich afgewezen en verlatend voelend. Een neurotische samenleving draait op het ego-systeem van de weerlegging door zijn niet-paradigma. Het enige denkmodel is nee te zeggen. Geen werkelijk stabiel begrip van orde vindend, noch in zichzelf, noch in de eenzijdige politieke en religieuze noties, ruziet men altijd over van alles niet dezelfde definities hebbend dezelfde taal sprekend. Naar de ziel als een konstrukt van de tijd (God) zijn er vele definities die één of andere persoonlijke 'essentie' veilig stellen, die snel gemystificeerd raakt of magisch wordt afgehandeld. Het gaat er niet om het bestaan van magie en wonderen te ontkennen in de bewijsvoering van de persoon van God. Het is eenvoudig het terwille zijn van het gezonde verstand van er geen behoefte aan hebben waar de mensheid zijn eer in moet vinden. Op geen enkele manier kan het aanbidden van UFO's en andere wonderen het doel van de wereldkultuur zijn. De vraag is: accepteren we het dat anderen, buitenaards of niet, met ons meedoen? Hebben we werkelijk iets om trots op te zijn? Zo lang we schizoïde verdeeld in ons bewustzijn van ruimte en tijd zijn, en neurotisch onzeker over onze compenserende kultuur, hoe kunnen we dan ooit de ander voor ons zelf accepteren?

Het volgende probleem voor het hebben van een betekenisvolle samenleving is de bijdrage van de ander te aanvaarden. De ander, eenmaal geaccepteerd als een gelijke kan niettemin een voorwerp van verdringing zijn: je mag met me meedoen, maar me niet bepalen. Dit is eveneens problematisch. Je kan niet de dubbelhartigheid van vals leiderschap hebben. Ieder heeft zijn eigen talent het ego met de ziel gelijk te richten. Het is een kunst waarover in feite niet valt te redetwisten. Over smaak valt niet te twisten. Men kan meer of minder begrip hebben voor de zaak, vandaag misschien beter dan morgen. Maar de ander veroordelen omdat hij of zij anders is is niets anders dan jezelf veroordelen. Hetzelfde belang van de ziel in de kultuur van de andere mens herkennen is de opdracht van de samenleving. Dit is de feitelijke liefde van de natuur: allen mogen zijn en allen zijn vrij bij te dragen zoals ze dat willen. Dit verandert de oude filosofie van ontwikkeld raken met een denkschool in een filognosie van het in de praktijk waardering hebben voor alle kennis. Natuurlijk is er het eeuwige probleem van de gefixeerde kultuur. Voor iedere sociale overeenkomst bestaat er een overeenkomst. Alles wat daarbuiten valt is verworpen. Fixaties vormen de hoofdpijn van de mensheid en amenderingen de ruzie. Aldus gebiedt de natuur geleidelijke evolutie waarbij het oude niet wordt verdrongen door de revolutie van iets nieuws, maar waarin het oude geleidelijk het nieuwe assimileert als een uitbreiding van het veld van keuze. De grotere mogelijkheid biedt meer gelegenheid, meer werk, meer bewustzijn, meer vrijheid, meer kansen en zal meer heilzaam en gelukkig zijn. Van rooksignalen, hebben we een telefoon, van een telefoon een radio, en van een radio een t.v. gecomputeriseerd voor het informatie-net. Aldus is de kultuur in staat zich zijn eigen handelingen te heugen en als zodanig een ziel te hebben. 

 

           g) Koester geen verwachtingen.

Een structuur hebbend raken mensen snel gevangen in verwachtingen en zien ze op die manier hun vrije associatie bedorven. Gefixeerd op deze of die literatuur kunnen ze niet anders denken, gefixeerd op deze of die persoon worden de anderen ontkend en gefixeerd op deze of die tijd elders of later verliest men het bewustzijn van het hier en nu en de vitaliteit van de vrije wil. Gefixeerd op de persoon, schept leiderschap de hartstocht die de goedheid van het verstandige verstoord. Gefixeerd op het ding voelt men zich vastgelopen in de materie en gefixeerd op de tijd lijdt men onder de keuze en starheid van een schema. Daarom is het verstandig geen verwachten te koesteren. Van een leider moet men niet verwachten te worden geëxcuseerd voor ondernomen aktiviteiten. Van artefakten moet men niet verwachten gelukkig te zijn en van het korset van een structuur van de tijd moet men niet het geheel van God verwachten. Samenvattend kan men zeggen dat zelfverantwoordelijk zijn, in opoffering voor de dingen die ter zake doen, en lijden onder de beperkingen van een schema tesamen de normale houding uitmaken van het omgaan met het onvermijdelijke van verwachtingen. Natuurlijk zijn er vele truukjes om de waanzin der verwachtingen te doorbreken. Vele mensen liegen en doen valse beloften, alleen maar om degene die verwacht tevreden te stellen. Spontaan zijn in het hier en nu is een algemene remedie, en het aanvaarden van uitnodigingen zonder een belofte te doen is ook algemeen. Niet op de laatste plaats leert iedereen de vrijheid voor zich zelf te vieren, of de ander nu reageert of niet. Als het de enige geldige verwachting is met de ziel gelijkgericht te zijn, dan kunnen al dit soort moeilijkheden worden verdragen en overwonnen worden. In staat zijn teleurstellingen en beledigingen te verdragen is een noodzaak. Standhouden is belangrijk. Het is te vergelijken met het immuunsysteem: men heeft weerstand nodig. Daarvoor moet men fit zijn, goed gevoed naar lichaam en geest en vrij van toxische en andere verstorende elementen. Een zwakheid koesterend verliest men dit: de duivel breekt door en ruïneert de discipline. Geen weerstand, geen tolerantie en de aanpassingen kunnen niet worden gehandhaafd: men moet zich terugtrekken en boeten, erbuiten vallen en weer invoegen op een andere manier, nieuwe kracht verzamelen en een betere strategie hebben; dit is de weg van de ervaring. Een boek kan het zo stellen, maar het niet ervaren hebbende, herkent men het niet en vergeet men. Ouders kunnen het de kinderen zeggen, maar als ze b.v. zelf liberaal van sex genieten, hoe kunnen ze dan de kinderen ervan weerhouden? Het is praktijkvoorbeeld en theoretische ondersteuning wat de samenleving bestiert. Van het aldus heilig zijn leiden we kultuurlijke behoorlijkheid af, stap voor stap onze begrippen van heiligheid ontwikkelend. 

 

           h) Als je van mensen af wilt komen:
                         neem verder geen initiatief een aanvaard de gevolgen.

Met het verzaken van initiatief zal de wet van oorzaak en gevolg een vermindering van aktiviteit gebieden. Dit leert dat de liefde die je krijgt gelijk is aan de liefde die je geeft. Niemand houdt van je als je down bent en eruit ligt. Spelletje afgelopen. Ook kan men veel energie investeren en bemerken niets in wederkeer te ontvangen. Dat is als het betalen van een rekening: een bepaalde liefde moet in wederkeer betoond worden. De zaken af te handelen, tot een konklusie komen is belangrijk. Zonder zal het verlangen voortduren als een eeuwigdurend vuur. De kunst om zaken af te doen impliceert het derde soort van arbeid: liefdadigheid (afb.). Werkend, niet voor de vruchten, maar uit liefde voor de mensheid, worden verlangens overwonnen komt men tot konklusies. Alleen een karwei afronden geeft een karwei geklaard. Het verlangen naar de vruchten handhavend, raakt het werk in feite nooit afgerond. Men mag bidden voor een eeuwigheid, maar zonder een konklusie wat betreft de zonde zal de wereld niet een betere plaats zijn. Dus veranderen relaties: mensen verdwijnen en andere mensen komen in zicht. De associatie verandert, evenals de kwaliteit van het werk. Vooruitstrevend zal de kwaliteit toenemen. Moe van de oude manier, verfrist door de nieuwe benadering, gaat het initiatief voor de mindere kwaliteit verloren. Alleen het achten van de dynamiek zal de vooruitgang geven. Gehecht aan en gefixeerd op de oude manieren (en mensen) gaat de kwaliteit verloren. Gaand voor meer van hetzelfde, zal kwantiteit het probleem niet oplossen. Alleen met mensen gelijk in het belang van de vooruitgang kan men doorgaan. Het gevolg van mensen achterlaten is dat men school moet maken. Er kan geen diefstal zijn, men moet een spoor achterlaten: dit is de manier vooruit te streven. Anderen mogen die weg volgen. Zonder dit zou de wereld voortdurend instorten als leiders dood gaan of zich terugtrekken. De leiders bouwen het systeem op dat werkt als een school waar ze zelf van af kunnen studeren. 

 

           i) Probeer kopen en verkopen, lenen en uitlenen te voorkomen.

Kopen en verkopen zal iedereen onderwerpen aan de wetten van het geld. Terwijl God geld kan zijn, is geld op zichzelf God nog niet. Zoals zoveel onomkeerbare waarheden moet dit worden onthouden. korrupt kan men zijn op ieder nivo van het materiële leven. Men kan een goede pauper zijn en een slechte, een goede miljonair en een slechte. Geld maakt geen onderscheid tussen mensen. Men kan een mens niet naar zijn bankrekening beoordelen. Het hogere principe van onderscheid is te geven zonder er iets voor terug te verlangen en te ontvangen met niets dan dankbaarheid. Praktisch betekent dit dat men er van zou moeten houden belasting te betalen en een gelukkige samenleving te creëren met een zinvolle regering aan de ene kant en anderzijds gelukkig te zijn met het ontvangen van alleen enige basis-aanpassings-beloning als sociale zekerheid. Als zowel rijk als arm gelukkig kunnen zijn, dan kan de samenleving worden beschouwd als een spel dat mensen altijd naar genoegen kunnen spelen. Zolang de regels van het spel maar duidelijk zijn, kan het spel eerlijk worden genoemd. Dit moet de voorwaarde voor een eerlijke rechtspraak zijn: helderheid van regels en gelijke kansen op een basis van sociale zekerheid. Het tegendeel is dubbelhartigheid en sociale angst met iedereen onzeker een dief zijnde afhankelijk van de manier waarop je het bekijkt. Geld een instituut van het wantrouwen vindend kan men het ideaal van vrije voorziening van goederen en algemene dankbaarheid stellen in achting van het verschaffende systeem. Dit betekent dat men zijn verlangens in bedwang zou hebben en dat alle werk naar behoren zou worden gedaan. Dit betekent ook dat iedereen zijn funktie zou kennen met de identiteit als een gegeven realiteit. Vooruitgang zou dan gedefiniëerd zijn als natuurlijke uitbreiding in kwaliteit meer dan in kwantiteit.

Het is een moeilijk punt voor een kultuur afhankelijk van artefakten om niet te gaan voor lenen en uitlenen. Niet het bezit maar het delen van goederen bevorderend is men afhankelijk van het lenen van een bibliotheek of opslagplaats van één of andere soort en dan zal er altijd een tekort bestaan met een verplichting tot retourneren. Informatie kan beschikbaar zijn in een computersysteem zonder verder lenen, uitlenen, kopen of verkopen. Dit is moeilijker met huisraad, huishoudelijke artikelen, juwelen en kleding. Een ontwikkelde samenleving kan huizen verschaffen met inbegrip van inrichting en gebruiksartikelen, maar de keuze zal afnemen vanwege standaardisering. Net als met formele kleding zal de diversiteit in zekere mate verloren gaan. Dit is niet slecht gegeven de vrijheid tot wel of niet deelnemen. Beide systemen kunnen naast elkaar bestaan. Men kan een formeel systeem van verschaffing hebben dat geïnteresseerd is in het dienen van alleen maar de orde, en men kan daarnaast een informele samenleving hebben van vrije associatie die liberaal is aangaande ieder ego-verlangen of alternatieve definitie van de ziel.

Het informele zal afhankelijk zijn van geld en persoonlijk bezit daar het ieder verlangen van het zelf dient, terwijl het formele systeem geen aandacht zal besteden aan wie dan ook maar eenvoudigweg zal verschaffen wat nodig is om zichzelf te handhaven. Vrijheid is de keuze hebben om een dienaar van de orde te zijn of een dienaar van de vrijheid van verlangen te zijn. Noch kan de vrijheid het systeem bevechten, noch kan het systeem de vrijheid bestrijden. Ze zijn beide nodig. Het is als werken en ontspannen: het ene definiëert het andere, terwijl ieder voor zich een vorm van slavernij is. 

 

           j) Geef weg zonder er iets voor terug te verwachten.

Tot iedere soort van sociale orde behoort een systeem van voorzieningen onderhouden dóór de mensen vóór de mensen. Dingen worden eenvoudigweg verstrekt in ruil voor lidmaatschap. Zoals er voor iedere familie of groter sociaal verband een tegenhanger zal zijn die de vrijheid verwoordt - b.v. zoals een zwerver tegenwicht biedt in tegenstelling tot sociale zekerheid - zal er ook interaktie zijn tussen de systemen. Het systeem zal de vrije mensen verleiden deel te nemen door gratis voorzieningen, terwijl de vrije mensen het systeem alleen maar tolereren als ze ook vrij zijn niet deel te mogen nemen. Het is de complicatie van de menselijke psyche die geen enkele inperking van alternatieven tolereert. Kultuur verlangt naar de vrijheid van de natuur die geformuleerd is als het paradijs. Aan de andere kant heeft vrijheid in het paradijs niet veel betekenis zonder de toestemming de kultuur van het plukken van de verboden vruchten der kennis te mogen genieten. God heeft alleen betekenis als het ons is toegestaan te handelen alsof we Hem zijn. Het ideaal zal altijd, per definitie onbereikbaar zijn, maar altijd willen we de machtsillusies genieten denkend dat we ons doel bereikt hebben en verder niets meer nodig hebben. Sommigen beweren dat vrede alleen bij gratie van het eerste is gegeven, anderen houden staande dat vrede alleen maar met het laatste ontstaat. De waarheid is dat het leven gedefiniëerd is door de vitaliteit van de vreedzame coëxistentie. De neiging ten koste van anderen te gaan mag dit niet verdoezelen. 

 

           k) Zeg altijd waar de grens ligt.

Deze regel houdt in dat er enige bewuste bekentenis moet zijn wat betreft de ongeschreven regels. Als er geen grens wordt getrokken, kennen de mensen hun beperkingen niet. Orde houdt regels in die, vroeg of laat, moeten worden bevestigd. Zonder die bevestiging is er geen stabiliteit van zelfbewustzijn of helderheid van de ziel mogelijk. Dit definiëert het superego als een konstrukt van regels welke worden overwonnen door de druk van de tijd die alle vormen verandert. Handhaving van het systeem zal zijn gegarandeerd door trouw aan de eeuwige waarden van delen, zorgen, reinheid en waarheid; van onthecht medeleven door het zuivere en celibataire motief (afb.). Deze fundamentele notie van discipline is de leidraad voor alle aanpassingen van de regels aan tijd en omstandigheden. Voor iedere materiële aangelegenheid is verzaking de leidraad, voor iedere sociale opzet is mededogen de leidraad, voor iedere inname van voedsel is het waarheidlievende niet-intoxicerende de leidraad en voor iedere persoonlijke betrokkenheid, sexueel of niet, is het reine van het celibaat de leidraad. Deze vuistregel zal de verdere bijkomstigheden van het bestuur der regels en zijn aanpassingen verduidelijken en de garantie geven van de gewenste duurzaamheid.  

 

           l) Pas op voor het accepteren van onderwerping,
                        verraad, leugens of vals spel.

Het gebod van het medeleven verplicht de leden van een orde van de ziel allerlei soorten verlangende mensen te accepteren. Deze mensen zijn niet altijd bekend met de regels en kunnen onderworpen gedrag ontwikkelen naar anderen. Hier moet men zorg voor dragen door het verschaffen van informatie en eventuele begeleiding in de studie. Soms noodzaakt verdere communicatie educatieve interaktie van leraren en leerlingen. Voor normale volwassenen is dit ongewenst. De volwassen persoon wordt verondersteld in staat te zijn voor zichzelf te kunnen studeren en de verloren discipline te herwinnen. Slecht opgevoede mensen, laag van intelligentie genoemd, moeten de schade inhalen door tijdelijke regressie naar de jeugdige staat. Dit is een groot probleem. Regressie is in strijd met de stelregel der onafhankelijkheid en vaak gaan mensen slecht gedisciplineerd verder tot de arts of de dood er een eind aan maakt. De dokter biedt een kans op herstel in algemene boete ter wille van de vooruitgang, maar de dood biedt op z'n best een nieuw lichaam in een veranderde familie om weer van voren af aan te beginnen met het zelfde (kultureel overgeërfde) aangeboren karakter van de ziel. Daarom wordt initiatie in en heropvoeding tot een ander begrip van orde een tweede geboorte genoemd. Dit verduidelijkt ook het begrip van de dood als zijnde niet alleen maar de vernietiging van het lichaam. 'Een ander lichaam' kan ook betekenen dat men een andere orde heeft.

Niet alleen met onderwerping moet men de grootste voorzorg nemen niet mensen te 'doden' druk uitoefenend terwille van een andere orde, maar ook met de algemene staat van begoochelde buitenstaanders-onwetendheid moet men zeer voorzichtig zijn. Voor het ego is men geneigd de ander te verraden, voor het materiële motief is men geneigd te liegen en voor een andere set regels zal doods-angst inspireren tot vals spel. Heil zoekend in de voordelen van gratis voorzieningen zullen mensen sympathiserend met de orde niet altijd oprecht zijn. Ze zullen iedere mogelijke manier proberen om te bewijzen dat het systeem een mislukking is tegenover hun vrijheid en ze zullen excuses vinden voor ontrouw. Dit stelt de hoogste eisen aan het beantwoorden van alle mogelijke vragen ondertussen een behoedzame reserve behoudend. Samenvattend mag de aspirant niets te klagen hebben en niets anders dan voordeel zien in de uitbreiding van zijn mogelijkheden terwijl hij niet volledig over alles is geïnformeerd. Het systeem dat toegeeflijk staat tegenover een leven in vrijheid mag snel mensen vervangen of aan mensen die in onvermogen gevallen zijn qua motivatie of geblokkeerd zijn in de vooruitgang voorbij gaan, en altijd erop voorbereid zijn om te her-accepteren voortgaande op dezelfde weg als tevoren. Niemand kan echt beoordelen hoe en waarom mensen er buiten vallen of zich voegen. Het gebeurt en het enige dat van belang schijnt te zijn is de vrijheid om deel te nemen of te negeren. Samenvattend moet inwijding in de orde eenvoudig zijn: men bekent zich publiekelijk tot de orde en wordt dan verzocht (door de orde van de samenleving) zich positief te identificeren (je te kleden en te beantwoorden aan de vraag naar dienstbaarheid zoals in: "Ik wil naar waarheid en reinheid, delen en zorgen'). Het welslagen van de orde is dus gedefiniëerd door het vermogen te beantwoorden aan de vraag naar dienstbaarheid en het vermogen duidelijk te zijn over de regels en de verschijningsvorm. Het groeps-ego aldus gevormd is niet slecht daar het door bekentenis is onderworpen aan de eeuwige waarden(afb.) van de ziel. 

 

           m) In geval iemand je lastig valt,
                        verzoek de autoriteiten om de nodige akties.

Liefde kan een zware last zijn. Omgaan met mensen brengt heel wat lastig vallen met zich mee. De wet is geneigd de mensen lastig te vallen met formulieren om in te vullen en verkiezingen om op uit gaan als het niet een internationaal konflikt is om mee te mobiliseren. Geliefden vallen elkaar lastig tot de liefde nee zegt. Predikanten vallen de mensen lastig, ze programmerend met een moraal die ze dag en nacht achtervolgt. Ouders vallen de kinderen lastig ten einde ze perfekt te doen gehoorzamen hetgeen nooit een volledig succes is. Leraren proberen de studenten ook te programmeren met bij tijden enige ernstige dubiositeit als resultaat. De commercie probeert voortdurend je te doen identificeren met je consumptie, alsof dergelijke verlangens de hele dag zouden voortduren en werkgevers vallen werknemers de hele dag lastig om perfekte machines te zijn, wat niet het geval is. Het leven kan een komplete hel zijn van konditioneringen met weinig kans te ontsnappen aan alle aanstormende demonen. Niettemin is dit onze liefde: zo hangt de samenleving samen. De eeuwige vraag is hoe bevrijd te raken en vrij te zijn van al dat lastig vallen. Je eigen oordeel vellen is aardig, daar gekonfronteerd met een heel systeem van konditioneringen het niet moeilijk is de motieven van de zwerver te begrijpen. Het mens-zijn houdt echter de last van de samenleving in die druk uitoefent terwille van een keuze. Men kan niet aan de keuze ontsnappen, noch aan het kiezen. Associatie en hulp zoekend om het lastigvallen tegenwicht te bieden vormen mensen allianties zorg dragend voor de noden. Dit draait altijd uit op een konflikt met de volwassen optie die de zelfverantwoordelijkheid dicteert. Dus, is het ware probleem dat van de onthechting: hoe kan ik onthechten zonder de kontrole en onafhankelijkheid te verliezen. Sommigen geloven dat dierlijk gedrag de uitkomst is, kijkend naar de vrijheid en onafhankelijkheid van de dierlijke staat. Een geestelijk gezond mens echter weet dat zonder waarheid, reinheid, delen en zorgen er niet zo iets kan zijn als basis-vertrouwen, trouw, voorziening en liefde. Menselijkheid wordt gevonden op basis van deze waarden wetend dat de dierlijke staat er een is van voortdurende angst om te overleven en angst voor egoïsme, schaarste en lust. Daarom is de autoriteit gedefiniëerd als de vertegenwoordiging van deze hogere waarden. Normaal is het eenvoudig de wet en orde van de staat die voorziet in het handhaven van deze waarden misdaad, egoïsme, tekort en misbruik veroordelend. Wetend dat konditioneringen het struikelblok van het lastig vallen vormen is alles wat men nodig heeft om te onthechten in bevrijding te weten wat het uiteindelijk gezag is dat de staat zelf beheerst. Kennis komt van bewustzijn en bewustzijn komt van coëxisteren. Dus wordt de autoriteit simpelweg gevonden in het vreedzaam en tolerant samenbestaan van alternatieven die hun gemeenschappelijke noemer vinden in de eeuwige werkelijkheid van de natuurlijke tijd waaraan niemand iets kan veranderen. De eeuwige waarden zijn een natuurlijk bijprodukt van die eeuwigheid: God in de vorm van de tijd die zichzelf aantoont in herhalingen van dag en nacht het vertrouwen van een genetisch programma bevestigend, de trouw aan de natuurlijke orde, de voorziening van dingen die van nature groeien en de liefde ter wille van het nageslacht. De mens is niet eenvoudigweg een dier in dit, gebruik makend van zijn grotere vermogen. Er is hierin maar één schaduw: hoe hoger je stijgt des te dieper je valt 

 

           n) Retourneer ongewenste artikelen,
                         geleende goederen of betaal de schade.

Met materiële leven houdt een accumulatie van goederen in. De meeste dingen kopen we, sommige lenen we. Op de eerste plaats zou men niet verschuldigd moeten zijn: dingen waarvan men niet de eigenaar is zouden moeten worden geretourneerd of anders zou de schade moeten worden vergoed. In feite vormt het hele begrip van eigenaarschap zoals eerder gesteld, een groot probleem. Natuurlijk moeten er altijd zorgdragers zijn wat betreft de materiële belangen. Maar voor de kwestie van eigenaarschap bestaat er geen eenvoudig antwoord. Als Ik mezelf de eigenaar noem ben ik eenvoudigweg bezitterig: het schendt de waarde van het delen. Als ik het eigenaarschap ontken, neem ik geen verantwoordelijkheid hetgeen een schending is van de volwassen optie der onafhankelijkheid. Uiteindelijk moet de gemeenschappelijke noemer van orde die de autoriteit definiëert de eigenaar worden genoemd die de verantwoordelijkheid delegeert naar zorgdragers. Dit maakt de staat en haar systeem van handhaving en instellen van orde de oorspronkelijke eigenaar. Normaal vindt dit zijn uitdrukking in belasting-inningen: voor iedere accumulatie is er een schuld te betalen aan de staat om de sociale orde te garanderen die gewenst is voor de handhaving van bestuur. Het probleem van de accumulatie is opgelost door ofwel de staat (het volk) te geven wat van het volk is: een fair aandeel, of door de orde van de staat te vertegenwoordigen en verantwoordelijkheid te nemen voor het beheer van het geld en de goederen die zelf vergaard zijn. Gewoonlijk wordt beide gedaan: een onderneming vergaart, zorgt voor zichzelf aan de ene kant, terwijl aan de andere kant aan het volk wordt teruggegeven wat werd weggenomen. In andere woorden: menselijke orde is gedefiniëerd door delen en zorgen. Er is ook het probleem van ongewenste goederen: ze kunnen worden weggeworpen, opnieuw verkocht, gerecyceld, worden bijgewerkt, vervangen of opgeborgen en ook in musea, bibliotheken, archieven en/of in geheugenbanken voor later gebruik en studie worden geplaatst. Voor de samenleving die zichzelf voortdurend vernieuwd kan dit een groot probleem vormen. In feite zou de staat zorg moeten dragen, maar in werkelijkheid wil niemand de volledige verantwoordelijkheid voor het kulturele artefakt op zich nemen. De dingen worden verondersteld hun eigen handhaving te organiseren. Aldus wordt veel kultuur eenvoudigweg verspild waarbij de mensheid het gevaar loopt te stikken in zijn eigen afval aan de ene kant terwijl van de andere kant bezien men geen herinnering, geweten en ziel heeft. Dus lijkt het antwoord te zijn: beperk de aandrift tot vergaren, draag zorg voor de ongewenste goederen en werp weg op een verstandige manier zodat het milieu niet verontreinigd raakt. Bekentenis tot orde verplicht. 

 

           o) Spreek naar het begrip van de ander.

Er bestaat een groot verschil tussen voor zichzelf denken en voor de ander denken. In feite heeft de geest geen betekenis alleen voor jezelf denkend daar het het laboratorium van de sociale aanpassing is. De geest wordt heilig genoemd als dit wordt begrepen en ten uitvoer gebracht. De realiteit van onze materiële motieven in de geest van zelfhandhaving bezoedelt altijd de heiligheid van de geest: er is altijd een zelfzuchtig motief dat onder de restricties van regulatie moet worden geplaatst. De aandrift die de goedheid van de geest geeft is de rede gedirigeerd naar anderen toe ter wille van de ziel. Het volstaat niet in een hoekje te zitten en enkel te mediteren voor de ziel alleen, dat is helemaal geen ziel aangezien iedere persoon sociaal gedefiniëerd is. Het belangrijkste deel van het gewetensvolle zelfherinneren is dat wat door anderen wordt herinnerd, om niet te spreken van de Heer Zelve. In feite is wat de persoon zich kan herinneren een zwaar gecensureerde versie van de persoonlijke geschiedenis. Met de goedheid alle mislukking en experimenten die tot daartoe geleid hebben verdrongen hebbende, vindt de persoon vrede verzoend met het idee van overeenstemming met het heilige. Niettemin heeft hij een werklast vanwege dat verleden (afb.). Allerlei soorten slechte gewoonten, ongewilde konditioneringen, een gebrek aan kennis, een gebrek aan sociale aanpassing, en een ontbrekend bewijs van betrokkenheid doet het ego zich in bochten wringen en verdraait zijn visie op de werkelijkheid zoals het de noodzakelijke overeenstemming met de geaardheid goedheid past. Het is een grondwet van de psyche dat alles van de natuur zichzelf bevestigt en niet kan blijven bij een geest in konflikt. Zo ziet iedereen zichzelf als God, heel goed wetend dat dat niet zo is. Dit is, zoals gezegd, de algemene leugen van het leven gehandhaafd door het normaal ongereguleerde van de lust. Het doel is God te zien, de ziel, het volkomen geheel van de kosmische werkelijkheid zoals die is. De visie van het goddelijke (afb.) kan niet worden gescheiden van de anderen daar geen ontkenning van de eigen fundamentele sociale aard zal volstaan. Natuurlijk kan men zich een lange tijd als een solitair dier gedragen terwille van de ziel van het paradijs, maar vroeg of laat heeft dat belang sociale bevestiging nodig bij behoefte aan het menselijk potentiëel. Men kan zich als een gelukkig paradijselijk dier gedragen, maar het meest kostbare geschenk, het lichaam naar 'het evenbeeld van God' ontkennen, kan niemand. Dus is het de essentiële aard van de geest om in dienst van de ziel en God te leven op de eerste plaats, alleen maar om te ontdekken dat het begrip van de ziel en God geen betekenis heeft in ontkenning van de eigen fysieke werkelijkheid. Het instrument van de liefde kan niet worden ontkend in de realisatie van de werkelijkheid van de liefde. Het lichaam kan zijn functie niet worden ontzegd: het werkt uit zichzelf bestuurd door overlevingsinstinct ingebed in zijn oorspronkelijke natuur: de samenleving. Voor anderen denkend kan de illusie van zelfontkenning wekken zelf niet van belang te zijn, maar orde kan worden vertrouwd. Goedheid bestuurt ook de andere zielen en ze moeten over jou denken alsof je de beste man zelf zou zijn. Zoals iedereen weet, leven is nemen en geven. 

 

           p) Wees geïnteresseerd.

Direkt volgend op het voorgaande inzicht in de sociale aard van de ziel is het inzicht dat voor anderen gaan niet kan bestaan zonder geïnteresseerd te zijn in de anderen. Misschien dat denken voor anderen verduisterd is door de behoefte aan resultaten: ik wil voedsel, geld, sex, erkenning etc. Maar geen zinnig mens peinst erover niet te letten op de weg waarop hij rijdt. Geen zinnig mens zal verzuimen de taal te spreken van degene waar men iets van wil. Het gaat er niet om het materiële motief te ontkennen, het gaat erom het motief te onderwerpen aan het simpele belang dat men heeft te stellen in anderen gaande met een geest denkend voor anderen. Alleen zo kan men het volledige inzicht herwinnen dat nodig is om de werkelijkheid van de ziel te vinden en gelukkig te zijn met de God die de vorm van de Tijd aannam. Dit is geen futiel argument, aangezien vele mensen de Tijd vrezen als de grote moordenaar van alles wat leeft. Tijd vermaalt iedereen tot stukken alleen maar een lineaire stroom van het verleden naar de toekomst waarnemende. Maar de tijd is niet alleen maar lineair, hij is ook parallel: tijd vormt een contrapunt van gelukzalige harmonie van alle soorten integriteiten die hun ongelooflijke wetenschappen bewerkstelligen in de liefde van de grote fuga van de kosmos. Realiserend dat er velen dezelfde weg bewandelen is men verenigd, het verschil herkennend realiseert men zich het persoonlijk unieke en de spellen van het leven. De grote struktuur van de harmonie ziende is men bevrijd van de angst voor de chaos. Ziende dat anderen zich ook herinneren, een geweten van de tijd hebben, is men bevrijd van de angst te worden vergeten. Dit alles is de werkelijkheid van de tijd: tijd is niet alleen maar de tikkende klok (afb.). 

 

           q) Help.

Het ene inzicht volgt uit het andere: wetend dat de geest niet kan worden gescheiden van de anderen, wetend dat men er niet aan kan ontkomen zich te interesseren voor anderen, realiseert men zich ook dat elkaar helpen de enige manier is de realiteit te hebben zoals ze wil zijn. Het natuurlijk vermogen om te helpen ontkennend, zal de geschiktheid aanleiding geven tot doodsangst. Als je je handen niet gebruikt om te helpen zal je bang zijn ze te verliezen aangezien je heel goed weet dat alles wat wordt verwaarloosd er op achteruit gaat. Alleen maar je eigen belang dienend mag, zoals gezegd, het feitelijk motief naar anderen verduisteren, maar niet weerleggen. Het is in essentie de angst voor bevrijding en verlichting die het ego in de motieven van het duistere zal houden. Maar geen mens kan enkel in duisternis leven: men wordt gedwongen tot de werkelijkheid van het licht, de liefde en de mensheid.

De motieven van het duistere verzaken definiëert verlichting als de realiteit van gereguleerde liefde. De angst komt voort uit de identificatie met het lichaam: men kan er levenslang niet aan ontsnappen en vroeg of laat zal men het gevolg van de zelfrealisatie moeten dragen. Hoe meer men mediteert op de werkelijkheid van de ziel, hoe minder zin het heeft om de funktie van het lichaam te ontkennen. Bevrijding wordt dan gevonden in dienstbaarheid ter wille van de ziel: daar het in ieders belang is, omdat het betrekking heeft op de eeuwige waarden (afb.), de ondoorgrondelijke Heer, de alvermogende alomtegenwoordige God, het volkomen geheel van het kosmische en de totaliteit van verleden en toekomst in één (afb.), zal men ophouden zich zorgen te maken over dat kleine beetje materie dat het tijdelijke lichaam uitmaakt dat altijd moet lijden onder geboorte, ziekte, ouderdom en dood. Daarop gefixeerd zijn is het angst-complex genaamd neurose: van materie kan men nooit zeker zijn, maar van het accepteren van de Tijd als de vorm van God om zich mee te verzoenen vindt men verlichting en bevrijding. Uiteindelijk heeft iedereen dezelfde konklusie: het lichaam verandert, maar niet de getuigenis van de ziel. Die gelijkheid neemt alle angst voor het leven, de verlichting en de bevrijding weg. Iedereen leert aldus de geest te dienen en zal stoppen weg te vluchten voor de innerlijke stem van God. 

 

           r) Begeleid en stuur indien daartoe de permissie is gegeven.

Men moet verantwoordelijkheid nemen te helpen en dus te begeleiden indien de permissie daartoe is gegegeven. Natuurlijk is ongewenste hulp een overtreding tegen de volwassen optie: de enige geestelijke gezondheid is de zelfverantwoordelijke; alle kinderen zijn een beetje crazy min of meer, net als alle mensen die zich het bestaan van een opperwezen genaamd de Heer realiseren. Hieruit zou men kunnen afleiden dat alle serieuze pogen geestelijk gezond te zijn ketterij is: alleen in ontkenning van de Heer Zijn persoon, kan men rijp en zelfverantwoordelijk zijn. Maar dat is een verwarring van buiten af. Zoals eerder gezegd, is het een andere fundamentele wet van de psyche dat onafhankelijkheid alleen kan bestaan op basis van positieve identificatie met de 'vader', het ideale zelf of het gezag van buitenaf in het algemeen. Alle kinderen spelen vadertje met kleine speelgoed-autootjes, alle meisjes spelen moedertje met poppen: zo werkt de volwassenheid. En niemand zal dat ontkennen, hoewel het altijd in de valkuil van de 'erfzonde' of het ontevreden overheersen van de materiële natuur schijnt te lopen. De aap leerde gedrag te imiteren: het is onze misère, het is onze liefde. Het is ook de positieve identificatie met de minder gewenste autoriteit van de dierlijke geneigdheid die moeilijkheden geeft en het zuivere van de menselijke intelligentie verduistert dat nodig is om een juiste begeleider voor anderen te zijn. We willen niet alleen zoals de Heer zijn, we willen ook als katten en honden zijn, gieren en haaien, konijnen en vlooien. Mannen scheren hun baarden uit angst er als een leeuw uit te zien en zullen eerder vechten dan huilen uit angst zelf als een loeiende koe te worden. Vrouwen beschilderen hun gezichten en parfumeren hun lichaam uit angst op op een varken te lijken en een meer natuurlijke geur af te geven. Dat is de mensheid: we lijden niet alleen onder onze gelijkenis met de Heer maar ook onder onze geneigdheden met het koninkrijk der dieren. Begeleiden en sturen zal dus altijd onder deze onzuiverheden gebukt gaan en alleen een bewuste bekentenis tegen het poseren als de Superpersoon of het bezorgd zijn over de dierlijke natuur zal ons weerhouden van het gekkenhuis van de oorlog en de schizofrenie. 

 

           s) Respekteer en waardeer.

Oorlog en schizofrenie, vechten tegen anderen en vechten tegen jezelf in plaats van vechten mèt anderen tegen de misvattingen van de materiële kwestie, zijn het resultaat van het verliezen van respekt en waardering. In de doods-angstige ontkenning van onze essentiële aard van sociaal, geïnteresseerd en behulpzaam zijn, verliezen we het respekt, raken we gefrustreerd en worden we boos in het zicht van de ontkenning van (het belang van) ' HET ALLERHOOGSTE', en mislukken zo in het waarderen van het leven in zijn geheel en de huidige wereld in het bijzonder (afb.). Het is in de vorming van het ego waar deze neergang plaats vindt. Onvermijdelijk moet men zich aanpassen aan de vereisten van het fysieke lichaam en zijn grotere sociale kontekst. Deze aanpassing neemt de vorm aan van ego, religieus erfzonde genaamd, maar algemeen bekend als egoïsme, of blind eigenbelang. Het spel wordt een oorlog, eenmaal geïdentificeerd met het materiële resultaat. Men mag de Heer niet verraden, maar men kan er niet niet aan ontsnappen zichzelf te verraden, gaande voor het geld, de erkenning of simpel de materiële feitelijkheid van de eigen dienstbaarheid. Een uitweg hieruit zou het schrappen van alle namen onder alle schilderijen, boeken, goederen en religieuze oefening zijn. Op wie zouden we het dan kunnen terugvoeren, enkel collectieve verantwoordelijkheid voorstellend. Maar de werkelijkheid van het eigenbelang maakt dit onmogelijk. Namen zijn nodig voor een snelle referentie zoals een wachtwoord of een toegangskode, hetgeen als enige uitweg openlaat te refereren aan de goddelijkheid van de onpersoonlijke God die, of beter welke de enige werkelijkheid is die de volle lading van waardering en respekt kan dragen. Geen naam, religie, Heer of halfgod, toegewijde of zondaar, sterveling, heilige, of welke artiest ook, zal volstaan. Ze zijn alle onderworpen aan verandering met als het grootste probleem de konditionering op één fixatie die nooit zal standhouden en bevredigen in de stroom van de tijd. Alleen de realisatie van de werkelijkheid van de objectieve verandering als zijnde niet een verschrikking van vernietiging, maar een festijn van differentiatie en vernieuwing, zal de stabiliteit en orde geven die de ziel nodig heeft om zichzelf terug te vinden (van tijd tot tijd <afb.>). 

 

           t) Vermijd het om met vrienden over politiek en religie te praten.

In het belang van de ziel en het materiële lichaam zweren mensen samen in allianties op het gebied van de politieke en religieuze werkelijkheid. Ter wille van het ego creëert de wetenschap anderzijds werkend in allianties van vriendschap en komplexen van ontkenning meer hoofdpijn en verbijstering dan er was voor die onderneming. Het is met vrienden op de eerste plaats van belang zich niet te bekennen tot enige andere alliantie dan de huiswetenschap van deze of gene vriendschap. Men zal naar het ego van de alliantie hoe dan ook roddelen over alles en iedereen, maar om samen te blijven, moet de infectie van de politiek en de religie er buiten gehouden worden. Religie is een zakelijke overeenkomst van opvoeding, net zoals politiek een zakelijke overeenkomst van materiëel bestuur vormt. Vrienden behoren elkaar niet de les te lezen, omdat dat gedefiniëerd is als een twist of gevecht. Noch behoort men samen te zweren ter wille van een materiële uitkomst daar die politiek misdaad of subversiviteit wordt genoemd zonder formele bevestiging. Men moet niet van zins zijn de werkelijkheid te veranderen door religie in te stellen of een politiek motief op te leggen als je vrienden wilt blijven. Waar vrienden over praten is het meer of minder huishoudelijke van de wetenschap. Dit zal hen ego brengen en intelligentie-spelletjes in confrontatie waarmee ze hun ziel kunnen verspillen ter wille van de lol. Materiëel kan het nooit meer zijn dan kunst wat wordt besproken daar kunst de wetenschap van de vervreemding is. Te veel ervan zal alle vrienden verdrijven aangezien het allemaal ego is. Minder ter wille van het kunstzinnige en meer voor de burgerlijke ziel van de huiswetenschap zal duurzame vriendschap geven. Natuurlijk zal het burgerlijke geen duurzame vrede en geluk geven. Of men sterft in mindere of meerdere mate de druk van het nageslacht weerstaand of men zal lijden onder de verspilling van de eigen kultuur en intelligentie vasthoudend aan het resultaat tot de dood al dat ego uit de ziel zal wissen. Het standhoudende burgerlijke is niet zo creatief behalve in het verwerven en bezitten, zodat op z'n best ze mooie verzamelingen vormt voor musea de vervreemding der kunsten in sympathie beschermend. Uiteindelijk zal de konklusie zijn: boven vriendschap is er alleen het principe van de volledige overgave aan het gebod van geëmancipeerde onafhankelijkheid in zelfgerealiseerde dienst aan de God en de ziel van de tijd. 

 

           u) Vergeet nooit je familie.

Gaand voor de ziel kan men het komplete van de eigen familie ontkennen. Dit kan een tijdje de dienst uitmaken, alleen om te ontdekken dat de ene familie wordt ingewisseld voor de andere, niet het probleem van de verwachtingen, de sociale kontrole en de persoonlijke druk opgelost hebbend. De familie als onvermijdelijk ziend moet men zich neerleggen bij zijn wetten: ontken niet je liefde en edelmoedigheid, ze verplicht. Uiteindelijk is de hele mensheid je familie en het ontkennen van je nobele verplichtingen staat gelijk aan het jezelf je eigen leven ontzeggen. Men moet de last van de eigen keuze dragen, het alternatief is de vlucht in de dierlijke staat welke altijd angst en kontroleverlies zal geven. De juiste strategie is niet deze of gene familie te ontkennen, maar de werklast te verminderen. Door konditionering aan het materiële, ongereguleerd zijnde en beheerst door de waanzin van instabiele psychologie, is men gevangen in compensaties en aanhoudende zwakheden als jaloezie, woede, begeerte, bezitsdrang, misvatting en valse trots (afb.) Deze konditioneringen aan het materiële lichaam en hun degraderend effect eisen alle energie en intelligentie voor zich op die nodig is om een uitweg te vinden. Ze hebben een economie en een zich verzettend ego van zichzelf. Men schijnt verslaafd en bezeten te zijn door de demonen van de zwakheid.

De oplossing is gevonden in de zuivering van de discipline van het leven. De zuivering die de werklast vermindert wordt gevonden in de konstruktie en de orde van het belang van de eeuwige waarden van fundamentele waarheid, reinheid, delen en zorgen (afb.). Praktisch kan dit worden bereikt door de gehechtheid te checken aan b.v. de boekenkast en het domein van fixaties op literatuur, andere dingen en bedwelmende middelen van overeenstemming die de degradatie ondersteunen, je ervan weerhouden energie-consumerende geheime relaties en aktiviteiten te koesteren met jezelf en anderen, de rechtvaardiging te stoppen van het stelen en doden door meer vegetarisch te worden en beschermend te zijn naar de zwakken en kwetsbaren en een deel van je financiële reserve te reserveren voor liefdadigheid en goede doelen (afb.). Geld in reserve houden, niet verschuldigd zijn, en de onafhankelijke positie bevorderen is o.k. (afb.), maar er God van verwachten als je in een kluis leeft zonder de zaak van God te dienen is zotheid. Zo tot gezond verstand komend zal de last van het energieverslindende en ziekmakende vicieuze van het materiële motief verminderen. Waar mee rekening moet worden gehouden is dat in liefdadigheid geven organisatie vereist. Er zelf verantwoordelijkheid voor nemen is altijd beter dan van anderen verwachten dat voor jou te doen. Dus betekent het spenderen in liefdadigheid ook het spenderen van tijd. Alleen je zakportefeuille geven of je kluis in een tempel veranderen zal geen hart dragen voor de persoonlijke noodzaak van het goed-doen. Iedereen mag bedelen in naam van God, maar behoefte aan geld mag niet het feit verdoezelen dat het meest gewilde feit is dat men er zelf in naam van God zorg voor draagt. 

 

           v) Wees eerlijk en waarheidlievend.

Men moet waar zijn naar de eigen oorspronkelijke aard. Men kan een ware en eerlijke leugenaar zijn: ik sympathiseer, ik ontken mezelf in mededogen, ik leef voor jou. Maar dat is God niet, dat kan God zijn maar kan ook de hypocriet zijn, de leugenaar of de lafaard. Als God mededogen is, houdt mededogen God nog niet in. Het is een fundamentele fout om een element van een categorie aan te zien als exclusief voor de categorie, terwijl ze zeer goed eveneens kan behoren tot een andere categorie. Naar het idee van God denken we dat God alles is, dus is er niets uitgesloten van God en derhalve is mededogen God. Maar God is onomkeerbaar wat betreft zijn schepping. De schepping is deel van God, maar nooit volledig God. Het medium is niet de boodschap. Iedereen weet dat de verpakking niet de inhoud is. Als God de inhoud is, spreken van de duivel, de andere categorie, als het alleen maar om de verpakking gaat. Dus alleen voor het mededogen is net zo goed van de duivel van het materialisme en egoïsme. Zo ook oprecht en waar naar de discipline, de persoon, de orde, het ritueel, het sexuele, het boek etc. etc. kan net zo goed van de duivel zijn. De verpakking is nog niet de inhoud. Het is de eerste fout de waarheid van God om te draaien daar God altijd meer is dan welk afgeleide ook. Zelfs de ziel is niet God, daar zielen zeer goed in onwetendheid kunnen verkeren.

Het idee van de oorspronkelijke aard als de essentie van het gelijkrichten met God moet de mens wakker houden. Het betekent dat er geen recept zal volstaan behalve de leerstelling van de aanpassing aan tijd en omstandigheden. Iedere orde van konditionering aan de tijd zal worden doorbroken. Tijd is de Meester, de ziel moet volgen. De tijd is gedefiniëerd als verandering, dus zal geen fixatie stand houden, noch zal enig fysiek lichaam het eeuwige leven hebben. De pijn van de evolutie is groter naar gelang je meer ontkent. Dit is waar het eerlijkheidshalve om gaat: God kan mij zijn, maar ik kan God niet zijn. De religie van de onafhankelijkheid is de wetenschap van de zelfverantwoordelijkheid. Niemand kan worden beschuldigd vanwege de pijn van de verandering: de evolutie maakt meer complexiteit en we moeten de tijd volgen. Dit onthouden is wat met waarheidlievendheid wordt bedoeld. 

 

           w) Accepteer een spel, wees sportief.

Het spel van de ziel wordt continentie genoemd: wie kan het meest, het langst en het best, het gelukkigst vasthouden. Die persoon die altijd wint wordt de Heer genoemd. Van Hem is bekend dat Hij in minachting van de materie leeft: we mogen Hem doden, maar Hij zal herrijzen, wetende dat het herinneren niet zo sterk is als datgene wat wordt herinnerd. We mogen Zijn materiële vorm respekteren, maar Hij zal de natuurwetten veranderen in een wonder om te bewijzen dat Hij de meester van het spel is. Datgene wat wordt herinnerd leeft eeuwig. Hij die zich perfekt herinnert is de Allerhoogste Heer, de Superziel. Mensen willen altijd het Heer-spel spelen; het is het spel van de zelfverantwoordelijke volwassenheid. Voor dit spel is continentie de sleutel. De uitdaging is de essentie van de continentie te vinden. Deze essentie is de kwaliteit van de goedheid. Hij die boos wordt is de verliezer. Velen denken dat de continentie van het zaad de essentie is daar de sublimatie van de drift de essentie van de kultuur is. Maar dat is de fundamentele fout. God mag dan de continentie van het zaad zijn,de gedachten en de kultuur, maar kan net zo goed het geven van het zaad, de gedachten en de kultuur zijn. Goedheid is de essentie en niet een biologisch mechanisme van het gekultiveerde celibaat. Anderen denken dat het de continentie van de macht is wat God is, aangezien God macht is, of de continentie van de liefde aangezien God liefde is. Maar macht is energie en liefde een handeling, beide zijn tijdgebonden en kunnen niet de kategorie vormen. Van de continentie met de tijd, de handhaving, wordt gezegd dat ze van de geaardheid goedheid is (afb.) en een basis-begrip van God (afb.). Maar God zullen we altijd kwijtraken vasthoudend aan een tijd-strategie. De Tijd mag dan eeuwig zijn, maar de strategie is dat niet. De strategie is ego, de goedheid der verandering is ziel en de realiteit van de ziel is God. Aangezien de Heer de sleutel van het spel in handen heeft, moeten we sportief zijn en tegen ons verlies kunnen. Het is om te lachen te weten dat we altijd verliezers kunnen zijn: het is de definitie van de humor. Zo wordt een heilige man meer erkend door zijn gevatheid dan door zijn lijden. Het is de Heer die niet lacht. Dat is de prijs van zijn overwinning. Al wat de mens wil zien is een lachende Heer. Hij zal ons ook laten winnen. Hij kan liefde zijn. Het spel spelend moeten we Hem ontkennen: Hij bestaat niet anders kunnen we het niet winnen, en àls Hij bestaat moeten we geloven dat Hij wil verliezen om liefde te zijn. Daarvoor moet Hij een handeling zijn, terwijl de Superziel niet werkelijk handelt behalve getuige te zijn. Daarom is ieder geloof in de Heer gegrondvest in de overtuiging dat Hij zal verschijnen als de messias van een specifiek kultureel spel van Heerschappij. Eenmaal verschenen, moet Hij opnieuw worden ontkend ten einde het spel te kunnen voortzetten. Sommigen worden hier gek van, anderen sterven er eenvoudigweg voor. De meeste mensen spelen de ontkenning zonder het geloof dat Hij ooit zal verschijnen in het eigen spel om er een eind aan te maken. Niettemin weten ze dat Hij bestaat, terwijl met het niet te weten men zijn eigen fantasie-God of idool creëert naar de psychologische noodzaak van het fixeren van het ideaal (domheid is gedefiniëerd als het weerstaan van het ideale). Naar de Andere Regels is het spel van de Heerschappij het godvrezende van de onafhankelijkheid: de Heer Zelve mag ook meedoen.  

 

           x) Bespreek de moeilijkheden.

Daar de tijd verandert en de regels eveneens, spreken we altijd van De Andere Regels. Ze zijn nooit precies de geschreven of gesproken regels. Het element van onzekerheid is essentiëel voor de vrijheid van de wil. Het kan niet worden ontkend (afb.). We moeten lijden onder de milde neurose van niet altijd (of meestal niet) Hem zijn, of ons ideale ware zelf. Dit is de eeuwige psychologie: twijfel naar de onzekerheid van alles om de rijpheid van het persoonlijke oordeel te behouden, leidt tot de moeilijkheid van tijdelijk enige neurose. Vasthoudend aan de fixatie zal de neurose verergeren en uitlopen op een geestesziekte. De neurose is het resultaat van het vasthouden aan of gehecht zijn aan een materiële fixatie die zich vormde om te ontsnappen aan de angst van het verliezen van de vorm onder de druk van de tijd. Aldus leidt iedere fixatie tot de moeilijkheid van valse zekerheid - de angsten van verandering ontkennend - en neurotische onzekerheid in angst voor het verlies van de fixatie. Dit wordt traditiegetrouw besproken: we hebben een wetboek, maar moeten amenderen. We hebben belastingen vastgesteld, maar moeten de uitgaven bediscussiëren om er achter te komen dat de fixatie moet veranderen. We moeten investeren, om in te zien dat dat aan het eind van het project moet veranderen. De enige uitweg uit de moeilijkheden van de tijd en zijn fixaties, angsten en neurose is te spreken over de moeilijkheid en tot besluiten te komen over het Heer-spel. Als het praten faalt met een parlement of een persoonlijke relatie in reces, dan doemt de oorlog op. De kontrole van de rede missend, blijft er alleen nog maar fysieke aktie over. Daar fysieke aktie zijn einde moet vinden, zullen vernietiging en geweld het gevolg zijn, variërend van enigszins gestoorde minachting van de Heer tot internationale oorlogvoering om de eigen superioriteit aan te tonen op de onredelijke manier. Daarom moet de vertoning van de discussie gaande gehouden worden. Politiek, wetenschappelijk en religieus naar de tripolariteit van de Andere Regels (afb.), afgewisseld door de tegenstellingen van rust, studie en festiviteit, zullen er altijd moeilijkheden zijn in het Heer-spel waarvoor het bespreken de meest vredelievende en konstruktieve manier is om oorlog te voeren tegen de illusie van niet-goedheid. 

 

           y)Vermijd vrije sex, intoxicatie,
                         financiële speculatie en het gebruik van dieren.

De fixatie die nooit perfekt kan worden gehouden is de fixatie op de regel die de kontrole van de eeuwige waarden van waarheid, mededogen, reinheid en soberheid definiëert. Vrije sex vermijden is het principiële gebod van de reinheid, intoxicatie vermijden is het gebod van de waarheid, afzien van gokken is het gebod van de soberheid (matiging, boete) en het gebruik van dieren vermijden is het gebod van het mededogen. Iedereen weet echter, dat sex wordt geregeerd door spontaniteit, waarheid door vrijheid, geld door speculatie en mededogen door sympathie met het dier. Derhalve kunnen deze regels nooit perfekt opgevolgd worden zonder ernstig in te boeten aan spontaniteit, vrijheid, speelsheid en sympathie. Er blijft altijd een verschil tussen waarden, principes, werkelijkheid en deugden: men gaat uit van een waarde, leeft een principe dat daarvan wordt afgeleid, maar moet in werkelijkheid schipperen en houdt er tenslotte een deugd aan over (afb.). Deze waarden kultiveren tot in het extreme van subculturele perfektie wordt sektarisme en fundamentalisme genoemd. Het zal nooit meer dan een school zijn gefixeerd op een traditie waarvan het ervan afstuderen een verplichting is om gezond te blijven. De enige manier om perfekt in overeenstemming met de waarden te blijven is ze te onderrichten en leraar te zijn. Maar dat onderrichten zal altijd de lading van de onrijpheid moeten dragen bekrachtigd door het onderricht: het is de hond van de wijsheid die in zijn eigen staart bijt. Ware vooruitgang zal moeten worden opgelegd door de rijpheid van buiten af, aangezien van binnen uit niets dan de noodzaak van de onrijpheid-oppositie kan worden verwacht. Als eenmaal de fundamentele waarden worden gerespekteerd door de onafhankelijke positie worden de school en zijn ongelijkheid overbodig. 

 

           z) Aanvaard giften in wederkeer.

Zoals iedereen weet, is het leven nemen en geven. Je kan niet alleen maar geven en niet nemen, noch kan je alleen maar nemen en niet geven. Dus, uitgaande van de noodzaak van geven (dienstverlenen) moet men ook nemen. Dit is meer een probleem dan het schijnt te zijn. Liefde geven is veel makkelijker dan liefde krijgen. Dat is waarom er sprake is van Heerlijkheid. Omdat mensen de liefde die ze krijgen niet kunnen beheersen, maar alleen de liefde die ze geven, is er iemand die we de Allerhoogste Heer noemen. Als 'normale stervelingen' zijn we niet waardig: met de liefde die we krijgen zijn we geneigd tot misbruik; zelfzucht, oorlogvoering. het bederven van de planeet, corruptie en geld najagen in plaats van de liefde (zowel geld als de liefde najagen is een definitie van prostitutie). Zo bezien is iets aanvaarden, een gift, of een vorm van dienst , een probleem. De voortzetting van een relatie hangt af van de acceptatie door beide partners. Als b.v. een politieke partij niet de bijdrage van een lid aanvaard wordt dat lidmaatschap betekenisloos. Als zij een gouden ring moet aanvaarden voor het huwelijk, zal hij dat ook moeten aanvaarden. Als ik bij wil dragen, moet ik de bijdrage van anderen ook aanvaarden. Als de Allerhoogste Heer geen offers zou aanvaarden, zou Zijn bestaan eindigen. Dienovereenkomstig moeten normale mensen in de samenleving elkaars bijdragen leren accepteren. Het is omdat we een andere bijdrage weigeren dat onze eigen bijdrage wordt weerlegd.

Er is één gave echter die moet worden geweigerd. De gift die het ons verbiedt om iets terug te geven moet worden geweigerd. Alles wat een kleine baby kan doen is een hoop als dank voor zijn voedsel. En de kleine is er zelfs trots op totdat het zich realiseert dat het niet zo zou moeten stinken. Dan maakt het een tekening etc. Een vrouw die haar liefde niet mag geven zal soms weigeren te eten: ze wordt anorexisch of een drugverslaafde. Een man die zijn ding niet mag geven kan een geestesziekte ontwikkelen die de hele wereld kan vernietigen: een diktator kan een gefrustreerde kunstenaar zijn (afb..). Voor het doel van het accepteren van bijdragen heeft de samenleving bibliotheken, musea en dergelijke. Het enige probleem is vrije toegang voor allen zo dat allen mogen bijdragen aan allen. Dit is waar het winstmotief wegvalt en liefde zonder er iets voor terug te verwachten zich kan ontwikkelen. Voor lenen en uitlenen als probleem, daar we van de verwachtingen van wederkeer af moeten zien te komen, hebben we een weggooi-gift nodig die niet de gift zelf vernietigt. Je kan een boek krijgen en een boek weggooien dat digitaal is verkregen zonder enige verwachting van wederkeer. Dat is virtueel geven: men is bevrijd bij te dragen zonder enige andere verwachting behalve een basis concessie van betrokkenheid bij het medium.

Echt geven is moeilijker.: het is niet alleen het ding, maar ook de persoon en zijn fysieke aanwezigheid die moet worden geaccepteerd. De twintigste eeuw is gekenmerkt door een krisis van werkeloosheid: de mensheid weet niet hoe te dienen met nauwelijks enige dienstbaarheid als noodzaak vanwege de automatisering. De oplossing is het laten vallen van vruchtdragende aktiviteit als criterium voor dienstbaarheid. Men moet niet zozeer een produkt bieden als een dienst aan de noodzakelijke orde. Vrede is het hoogste produkt daar oorlog het basisbelang van allen zal vernietigen. Antwoord op het probleem van de werkeloosheid is om alle mensen uit te nodigen, maar niet te verplichten, tot dienst aan het beroep van vredebewaarder niets anders eisend dan het vermogen om te lezen en te schrijven (lagere school). De rechtvaardiging is dat (een gerechte) vrede bewaren meer produktief is dan het motiveren deze te breken. Men kan dat nieuwe beroep zekerheidsagent noemen daar zekerheid het primaire motief is van het handhaven van het basis sociaal belang. Zekerheid wordt sociaal bereikt middels sociale kontrole. Enkel materiële zekerheid wordt bereikt door het bewaken van bezit in geformaliseerde overeenstemming, terwijl sociale zekerheid wordt bereikt door het bewaken van wet en orde. Zo is een zekerheidsagent een professioneel met een status tussen die van de politie ( de uitvoerder van de wet) en de normale burger (de onderdaan van de wetten van de staat) in. Hij is degene die roept om de (sociale)wet, maar niet degene die de wet uitvoert. Hij kan electronisch geregistreerd zijn (b.v. door het gebruik van een kredietkaart als zijnde sociaal aanwezig (weg van zijn privé-adres) middels een arbeidsovereenkomst voor een zekere tijds-spanne uit vrije wil en kan passief als een getuige worden opgeroepen in geval van misdaad of aktief de wetshandhaving afroepen middels een (stil) alarm (net als iedere andere burger). Hij kan worden beschermd door de wettelijke status van ambtenaar zodat hij niet mag worden beledigd. Voor optimale vrijheid kan het minimum van twintig uur per maand tegen een nul-salaris van 10% boven de reguliere sociale zekerheid worden vastgesteld (10% als de hoeveelheid geld uitgegeven aan het elders aanwezig zijn om vrij te zijn met het winstmotief: socialisatie-subsidie). En dat is alles wat er voor de taakomschrijving van de sociale zekerheidsagent nodig is. De rest wordt geregeld door de herkenning van zijn (vrije) kleding van betrokkenheid bij de onderliggende orde van status- en beroepsoriëntatie (afb.) Hij kan vrijgezel zijn, getrouwd, teruggetrokken of onthecht zowel als intellectueel, ambtelijk, commerciëel of op arbeid zijn georiënteerd. Dat definiëert sociale kontrole en bevrijding van de sociaal gezekerden voor een formele identiteit. Zo mag het instituut van de sociale kontrole zich bezighouden met aktieve dienst terwille van de sociale kontrole en de normale professionele erkenning terwijl nog steeds de mensen is toegestaan passief en vrijer te zijn op het oude en problematische nivo van werkeloosheid-aanpassings-beloning en erkenning.

Niet iedereen die de kleding van formele identificatie draagt behoort tot het aktieve deel van het instituut van de sociale zekerheid of de grotere samenleving die zich met het systeem identificeert.

Samenvattend: geven mag niet inhouden dat de wederdienst terwille van de sociale zekerheid, identiteit en kontrole wordt verdrongen. Deze geestelijke gezondheid van menselijke relaties kan allemaal bestaan op basis van het respekteren van de fundamentele waarden van rein en waarheidlievend delen en zorgen. Als de wederkeer van de sociale kontrole in dienst van deze waarden wordt geweigerd, komt de hele zekerheid en voortzetting van sociale orde in gevaar daar mensen niet moeten (maar mogen) zijn gemotiveerd voor andere methoden van identificatie en sociale samenhang die misschien minder gewetensvol en vreedzaam zijn.